กิ่ง หญิงสาวที่มีความมั่นใจในตัวเองสูง เธอมีแฟนชาวต่างชาติชื่อ โจ เธอได้ทำความรู้จัก ใช้ชีวิต{ร่วมกัน}มานานแล้ว ความรักของพวกเขาดำเนินไปด้วยดี มีสุข มีทุกข์ ปนกันไป แต่มีอีกอุปสรรคหนึ่งที่พวกเขาเจอตอนนี้คือ ภาษา โจอยากใช้ภาษาไทยให้คล่อง ส่วนกิ่งก็อยากใช้ภาษาอังกฤษให้ชำนาญ{มากขึ้น}{เช่นกัน}

กิ่งกำลังนั่งไถ{มือถือ}ของตัวเองและไปสะดุดเข้ากับคลิปวิดีโอหนึ่งที่เป็นภาษาอังกฤษ แล้วเธอไม่เข้าใจความหมายของสถานการณ์ในวิดีโอนั้น

กิ่ง : โจ ฉันรู้สึกว่าเราต้องเริ่มเรียนรู้ภาษาของกันและกันให้{มากขึ้น} โจเงยหน้าขึ้นมาจาก{มือถือ}ของตัวเอง ที่กำลังอ่านโพสต์ของชุมชนที่พูดคุยแสดงความคิดเห็นในเรื่องต่าง ๆ

โจ : เธอคิดว่าเรามีปัญหาในการสื่อสาร{หรือเปล่า}

กิ่งยิ้มและตอบ "มันไม่ใช่ปัญหา แต่ฉันคิดว่าเราสามารถสื่อสารในภาษาของกันและกันให้ดีขึ้นได้ "

โจ : นั่นนะซิ ผมก็คิดแบบนั้น{เหมือนกัน} งั้นเดี๋ยวเรามาพยายาม{ด้วยกัน}นะ

เมื่อพูดจบ พวกเขาก็กลับหันไปไถ{มือถือ}ของตัวเองต่อ

เนื่องจากการระบาดของ{ไวรัส}{โควิด} ทำให้พวกเขาได้ใช้เวลาอยู่{ด้วยกัน}{มากขึ้น}แทบทุกวัน กิจกรรมต่าง ๆ เหมือนเดิมซ้ำ ๆ ตื่นมาอาบน้ำ กินข้าว ทำงาน เล่น{มือถือ} แล้วก็นอน

กิ่งเริ่มสังเกต{ความผิดปกติ}{บางอย่าง}ใน{ความสัมพันธ์}ของพวกเขา พวกเขาแทบจะไม่พูดคุยกันเลย แค่เดินไปมา นั่ง นอนใกล้ ๆ กัน แต่การสนทนากลับ{ลดลง} ทั้งที่พวกเขาอยู่ในบ้านเดียวกัน

กิ่ง: โจ ฉันรู้สึกว่าพวกเราเริ่มห่างกัน{มากขึ้น} พวกเราสองคนใช้เวลากับการเล่น{มือถือ}กัน{มากขึ้น} และแทบจะไม่ได้คุยกันเลยในแต่ละวัน

โจหยุดเล่น{มือถือ} แล้วนั่งคิดตามคำพูดของกิ่ง

โจ : นั่นซิ ผมก็เพิ่งสังเกตเห็นมัน{เหมือนกัน}

กิ่ง: ฉันว่าพวกเราควรจะจริงจังกับการเลิกเล่น{มือถือ}จน{มากเกินไป}ได้แล้วนะ

โจ: ครับ ผมเห็นด้วย

กิ่ง: งั้นเรามาเริ่มจากการตั้งกฎงดเล่น{มือถือ}ตอนกิน{อาหารเที่ยง}ไหม

โจ : ได้ซิ แล้วเราจะคุยอะไรกันระหว่างที่เรากำลังกินอาหารล่ะ

กิ่ง: ฉันว่าเราเริ่มจากการพูดคุยเรื่องอาหารในวันนั้น คุณพูดภาษาอังกฤษกับฉัน และหลังจากนั้นเราก็เริ่มคุยภาษาไทยกัน คุณคิดว่าไง

โจ : ผมชอบไอเดียนี้มาก มันจะทำให้คุณและผมสามารถพัฒนาภาษาของกันและกันได้ด้วย เราเริ่มจากช่วงเวลาที่เรากิน{อาหารเที่ยง}วันนี้เลยไหม

กิ่ง: ได้ซิ

เมื่ออาหารมื้อเที่ยงมาถึง กิ่งเอาอาหารมาวางไว้บนโต๊ะ ส่วนโจไปหยิบน้ำมาไว้ดื่ม และแน่นอนเมื่อเริ่มกินไปได้{สักพัก} ทั้งสองคนเริ่มหยิบ{มือถือ}มาเล่น{อีกครั้ง}

กิ่ง: โจ พวกเรากำลังทำผิดกฎนะ พวกเราไม่ควรเล่น{มือถือ}ระหว่างกินมื้อเที่ยง

โจ : นั่นซิ ผมว่าเพราะ{ความเคยชิน}พวกเราเลยเล่นโทรศัพท์{มือถือ}โดย{ไม่รู้ตัว}

กิ่ง: ใช่ค่ะ ฉันว่าเราเริ่มจากเอาโทรศัพท์{มือถือ}ไปไว้ที่{ห้องนั่งเล่น}กัน{ดีกว่า}

โจ : งั้นเดี๋ยวผมเอา{มือถือ}ไปวางให้เอง

โจเดินเอา{มือถือ}ไปวางที่{ห้องนั่งเล่น} เพื่อป้องกัน{ความเคยชิน}ในการหยิบ{มือถือ}มาเล่นขณะกินอาหาร

กิ่ง: คุณชอบอาหารมื้อนี้ไหม

โจ : ผมว่ารสชาติมันจืดไปหน่อย กลิ่น{ผักชี}ก็แรงมาก

กิ่ง: ฉันลืมสั่งแบบไม่ใส่{ผักชี}ให้คุณ ขอโทษด้วยนะ

โจ : {ไม่เป็นไร}

พวกเขาพูดคุยกันเป็นภาษาอังกฤษ หลังจากนั้นก็คุยเรื่องอาหารมื้อเย็นเป็นภาษาไทย

กิ่ง: ตอนเย็นคุณอยากกินอาหารที่บ้าน หรือออกไปข้างนอก

โจ : ผมอยากกินที่บ้าน

กิ่ง: คุณอยากทำอาหาร หรือสั่งอาหารล่ะ

โจ : ผมอยากทำอาหารง่าย ๆ ครับ

กิ่ง: คุณจะทำอาหารอะไร หรือคุณอยากให้ฉันสอนทำอาหารไทยไหม

โจ : ได้ซิ ตอนแรกผมว่าจะทำ{สปาเกตตี}แต่ผมจะเปลี่ยนเป็นให้คุณสอนผมตำส้มตำครับ ผมชอบส้มตำมาก

กิ่ง: ฉันจะสอนคุณตำส้มตำแบบ{แซ่บ} ๆ เลยค่ะ

โจ : ขอบคุณครับ

ทั้งสองคนมีการพูดคุยสนทนา{มากขึ้น} ระยะแรก ๆ ก็จะมีเผลอเล่นโทรศัพท์บ้างขณะกินข้าว แต่หลังช่วยกันเตือนสติ พวกเขาก็สามารถหยุดเล่น{มือถือ}ขณะกินข้าวได้ และเพิ่มจากการหยุดเล่นตอนกินอาหารมื้อเที่ยงเป็น งดเล่น{มือถือ}ขณะกินข้าวทุกมื้อ ทำให้พวกเขาจะหาเรื่องมาพูดคุยสนทนากัน{มากขึ้น} ภาษาของพวกเขาจึงดีขึ้นตามไปด้วย